یواشکی دوستت دارم...!

سالها می گذرد و تلگرام و اینستاگرام هم مثل فیس بوک، وبلاگ و وی چت، از رده خارج می شوند.
سالها می گذرد و شاید ما از خیر عکس گذاشتن ها، فیلم گذاشتن ها و پست گذاشتن های مجازی بگذریم.
از خیر اینکه گریه کنیم، عکس به اشتراک بگذاریم و به بقیه حالی کنیم ما ناراحتیم.
از خیر این که با اصرار به کسی توی پست هایمان بفهمانیم دلتنگیم، می گذریم.
کاری به این ندارم که چه راه جدیدی برای گفتن حس ها و حرف هایمان پیدا می کنیم،
کاری ندارم از دنیای مجازی به چه چیز جدیدی کوچ می کنیم،
 کاری به این هم ندارم که که سالها بعد چگونه می خواهیم از خودمان و حال و روزمان بگوییم،
و یا اصلاً سالها بعد ترجیح می دهیم همچنان حس هایمان را به کسی بگوییم؟؟؟ یا نه؟؟؟ 

می خواهم بگویم شاید سالها بعد، من توی آشپزخانه مشغول ظرف شستن باشم،
 یا در هال مشغول تماشای بازی فوتبال، دخترم بپرد وسط پذیرایی و داد بزند: مامان، بابا، شما اوون موقع ها تلگرام داشتین؟؟؟
احتمالاً یادم نیاید پسوردم چه بوده!!! یادم نیاید چند تا ممبر داشتم!!!!
فقط یادم خواهد آمد آن روزها توی پست هایم می خواستم به چه کسی بگویم: " امروز که بدون تو گذشت چه حسی دارم".......... 

شیر آب را باز بگذارم و به ظرف های توی سینک خیره شوم،
 یا بی خبر از گل زده شده به تلوزیون خیره بمانم.
 اما شاید زیر لب با خود بگویم چقدر زووود دییییر شد!!!!

 شاید آن روز تکنولوژی آنقدر پیشرفت کرده باشد
که دخترم بتواند توی برنامه ی جدید اجتماعی مد شده ی آن روزها،
حس دلتنگی زنی چهل ساله یا مردی چهل و یک ساله را به اشتراک گذارد ...... " یواشکی دوستت خواهم داشت"