اولین باری که باهم به ساحل رفتیم یادت می آید؟
کفش های تابستانه ات را در آوردی.. گفتم ماسه ها داغ است ها..میسوزی! گفتی : کِیفش به همین است..
وقتی بسوزی مجبور میشوی بِدَوی..!
در بیار کفشاتو.. به سرعت شروع به دویدن کردی..
همینطور که جورابهایم را در می آوردم به طرز دلبرانه ی دویدنت هم نگاه میکردم..
پشت سرت شروع به دویدن کردم.. رقص موهایت در باد چشم نواز بود..
انگاری باد هم شیدای رقصیدن موهایت شده بود و ریتمِ نواختنش را مِلو تر کرده بود!
ایستادی..به من نگاه کردی و همانجا نشستی..! ناگهان سکوت سنگینی بینمان شروع به آواز خواندن کرد..
هر دو زانو هایمان را بغل کرده بودیم و روی شن های کنار دریا نشسته بودیم..
رو به رد پاهایمان کردی.. با خنده گفتی سوختن باعث شد بِدَوی..نه؟ نمی دانم چرا بحث را عوض کردم..
شاید بخاطر اینکه ردپای من با ردپای تو فرق میکرد.. شکل دویدنمان فرق داشت..
مقصود دویدنمان یکی نبود.. تو بخاطر اینکه پاهایت کمتر بسوزد می دویدی و من بخاطر اینکه به تو برسم..!
یک سال بعد،گذری از همان ساحل رد میشدم.. دو جفت ردپا توجهم را جلب کرد.. دو جفت ردپایی که بازهم شبیه هم نبود..
یادت کردم.. بی اختیار جورابهایم را در آوردم.. داغیِ ماسه ها تا تمام وجودم را گرفت..
ولی.. ولی ندویدم.. یاد حرفت افتادم؛وقتی بسوزی مجبور میشوی بِدوی..!
سوختم ولی توئی وجود نداشت که دنبالش بدوم.. از ادما هرچی بر میاد..
شاید یه ماه دیگه اینی نباشیم که الان هستیم..دوماه دیگه اصن بهم فکر نمیکنیم..
شش ماه دیگه صدای همدیگرو یادمون نمیاد..
دوسال دیگه قیافه هامون از نظر همدیگه پاک میشه..
چند سال دیگه نسبت به این رابطه الزایمر شدیدی داریم..
زندگیه دیگه...
