" خیال انگیز "

خیال انگیز و جان پرور چو بوی گل سراپایی
نداری غیر ازین عیبی که میدانی که زیبایی
من از دلبستگی های تو با آیینه دانستم
که بر دیدار طاقت سوز خود عاشق تر از مایی
بشمع و ماه حاجت نیست بزم عاشقانت را
تو شمع مجلس افروزی تو ماه مجلس آرایی
منم ابر و تویی گلبن که می خندی چو می گریم
تویی مهر و منم اختر که می میرم چو می آیی
مراد ما نمی جویی ورنه رندان هوس جو را
بهار شادی انگیزی حریف باده پیمایی
مه روشن میان اختران پنهان نمی ماند
میان شاخه های گل مشو پنهان که پیدایی
کسی از داغ و درد من نپرسد تا نپرسی تو
دلی بر حال زار من نبخشد تا نبخشایی
مرا گفتی : که از پیر خرد پرسم علاج خود
خرد منع من از عشق تو فرماید چه فرمایی
من آزرده دل را کس گره از کار نگشاید
مگر ای اشک غم امشب تو از دل عقده بگشایی
رهی تا وارهی از رنج هستی ترک هستی کن
که با این ناتوانی ها بترک جان توانایی
 

رهی معیری

" آخرین جرعه این جام "

همه میپرسند 
چیست در زمزمه مبهم آب
چیست در همهمه دلکش برگ
چیست در بازی آن ابر سپید
روی این آبی آرام بلند
که ترا می برد اینگونه به ژرفای خیال
چیست در خلوت خاموش کبوترها
چیست در کوشش بی حاصل موج
چیست در خنده جام
که تو چندین ساعت
مات و مبهوت به آن می نگری
نه به ابر
نه به آب
نه به برگ
نه به این آبی آرام بلند
نه به این خلوت خاموش کبوترها
نه به این آتش سوزنده که لغزیده به جام
من به این جمله نمی اندیشم
من مناجات درختان را هنگام سحر
رقص عطر گل یخ را با باد
نفس پاک شقایق را در سینه کوه
صحبت چلچله ها را با صبح
بغض پاینده هستی را در گندم زار
گردش رنگ و طراوت را در گونه گل
همه را میشنوم
می بینم
من به این جمله نمی اندیشم
به تو می اندیشم
ای سراپا همه خوبی
تک و تنها به تو می اندیشم
همه وقت
همه جا
من به هر حال که باشم به تو میاندیشم
تو بدان این را تنها تو بدان
تو بیا
تو بمان با من تنها تو بمان
جای مهتاب به تاریکی شبها تو بتاب
من فدای تو به جای همه گلها تو بخند
اینک این من که به پای تو درافتاده ام باز
ریسمانی کن از آن موی دراز
تو بگیر
تو ببند
تو بخواه
پاسخ چلچله ها را تو بگو
قصه ابر هوا را تو بخوان
تو بمان با من تنها تو بمان
در دل ساغر هستی تو بجوش
من همین یک نفس از جرعه جانم باقی است
آخرین جرعه این جام تهی را تو بنوش

فریدون مشیری

تضمین بسیار زیبای غزل سعدی اثر استاد شهریار

ای که از کلک هنر نقش  دل انگیز خدایی
حیف باشد مه من کاین همه از مهر جدایی
گفته  بودم  جگرم  خون  نکنی  باز  کجایی
               " من ندانستم از اول که تو بی مهر و  وفایی "
               " عهد نابستن  از  آن  به  که  ببندی  و نپایی"
مدعی  طعنه  زند  در  غم عشق توزیادم
وین نداند که من از بهرغم عشق تو زادم
نغمه  بلبل   شیراز   نرفته ست    ز  یادم
               " دوستان  منع  کنندم  که چرا دل به تو دادم"
               " باید اول به تو گفتن که چنین  خوب چرایی"
تیر  را   قوت   پرهیز    نباشد   ز   نشانه
مرغ مسکین چه کند گر نرود  در  پی دانه
پای عاشق نتوان بست به  افسون و فسانه
               "ای  که  گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه"
               "ما کجاییم  در این  بحر  تفکر تو کجایی"
تا  فکندم  به   سر   کوی   وفا  رخت  اقامت
عمربی دوست ندامت شد و با دوست  غرامت
سر وجان و زر وجاهم همه گو رو به سلامت
              " عشق و درویشی وانگشت نمایی و ملامت"
              "همه  سهل  است  تحمل  نکنم  با ر  جدایی"
درد  بیمار  نپرسند  به  شهر تو  طبیبان
کس در این شهر ندارد سر تیمار غریبان
نتوان گفت  غم  از بیم  رقیبان  به حبیبان
              " حلقه بر در نتوانم زدن از  بیم رقیبان"
              " این توانم که بیایم سر کویت به گدایی"
گرد  گلزار رخ  توست  غبار  خط  ریحان
چون نگارین خط تهذیب به دیباچه ی قرآن
ای لبت آیه ی رحمت  دهنت نقطه ی ایمان
              " آن نه خال است و زنخدان و سر زلف پریشان"
              " که  دل  اهل  نظر  برد  که  سریست   خدایی "
هر شب  هجر بر آنم  که   اگر   وصل  بجویم
همه چون نی به فغان آیم و چون چنگ بمویم
لیک  مدهوش  شوم  چون سر زلف تو ببویم
              "گفته  بودم  چو  بیایی غم دل با تو بگویم "
              "چه بگویم غمم از دل برود چون تو بیایی"
چرخ امشب که به کام دل ما خواسته گشتن
دامن  وصل  تو نتوان  به  رقیبان تو هشتن
نتوان  از  تو  برای   دل  همسایه    گذشتن
             " شمع را باید از این خانه برون بردن و گشتن"
             " تا که  همسایه  نداند  که  تو  در  خانه   مایی"
سعدی این گفت و شد از گفته ی خود باز پشیمان
که  مریض  تب  عشق  تو  هدر  گوید  و  هذیان
به    شب   تیره    نهفتن    نتوان   ماه   درخشان
             " کشتن شمع چه حاجت بود از بیم رقیبان"
             "پرتو روی  تو گوید که تو در خانه مایی"
نرگس  مست   تو  مستوری  مردم  نگزیند
دست گلچین نرسد  تا گلی از  شاخ تو چیند
جلوه کن جلوه که خورشید به خلوت ننشیند
              "پرده بردار که بیگانه خود آن روی نبیند"
              "تو بزرگی و در آیینه ی  کوچک ننمایی"
نازم آن سر که چو گیسوی تو  در پای  تو ریزد
نازم  آن  پای  که  از  گوی  وفای    تو   نخیزد
شهریار  آن  نه  که  با  لشگر  عشق  تو ستیزد
               "سعدی آن نیست که هرگز ز کمند تو گریزد"
              "تا  بدانست  که  در  بند  تو خوشتر ز رهایی"
                                                                                     "شهریار"