لیلی و مجنون

هنگامی که لیلی و مجنون کودک بودند

 روزی مجنون در مکتب خانه پشت سر لیلی نشسته بود .

 استاد سوالی را از لیلی پرسید ، 

لیلی جوابی نداد ،

 مجنون از پشت سر آهسته جواب را در گوش لیلی گفت 

اما لیلی هیچ نگفت . 

استاد دوباره سوال خود را پرسید 

و باز مجنون در گوش لیلی و باز لیلی هیچ نگفت 

و بعد از بار سوم استاد لیلی را خواند و چوب را بر پای لیلی بست و او را فلک کرد . 

لیلی گریه نکرد و هیچ نگفت.

 بعد از مکتب ، لیلی با پای کبود لنگ لنگ قدم بر می داشت که مجنون بیتاب دستش را بر بازوی لیلی زد و گفت:

 دیوانه ،

 مگر کر بودی که آنچه را به تو گفتم نشنیدی 

و یا لال که به استاد نگفتی .

 لیلی اشکش در آمد و دوید و رفت .

 استاد که شاهد این منظره بود پیش رفت و گوش مجنون را کشید و گفت : 

لیلی نه کر بود و نه لال ،

 از عشق شنیدن دوباره صدای تو ، فلک را تحمل کرد و دم بر نیاورد ،

 اما از ضربه صدایت اشکش در آمد ، 

من اگر او را به فلک بستم استادش بودم و حق تنبیه او را داشتم اما تو عشق او بودی و هیچ حقی برای سرزنش کردنش نداشتی  مجنون .... !

کاش می فهمیدی که لیلی کر شد تا تو باز گویی .....