امکان ندارد کسی چنین لذتی را ببرد

مترسکی را دیدم 

رها بسوی باد و مهاجم بسوی من ...

سوال کردم،

 آیا از ماندن در مزرعه بیزار نشده ای؟

از لاک خودت بیرون بیا ؛ از چهارچوبی که تو را به بند اسارت میکشد رها شو ...

بخند و شاد باش 

دل ببند و از دلدادگی هز کن ...

از حضورت در دنیا لذت ببر ...

تمسخرانه پاسخم داد و گفت ..

مرا به شادی چه کار ؟؟

دل به چه دردم میخورد؟

در ترساندن

 و آزار دیگران لذتی بیاد ماندنی است

 من از کار خود راضی هستم و هرگز از آن بیزار نمی شوم

دنیای من خوب است پر از واهمه آدمها و ترس کبوتران ..

پر از لحظه های وحشت و هراس جنبندگان 

آنقدر که کابوس شبانه شان میشوم ...

اندکی اندیشیدم  ......  و سپس گفتم

 ...راست گفتی من نیز چنین لذتی را تجربه کرده بودم.

گفت.. تو اشتباه می کنی ؛ امکان ندارد ...

 امکان ندارد  کسی چنین لذتی را ببرد  ؛ 

کسی نمیتواند باعث آزار و اذیت روحی کسی شود..

کسی نمیتواند دلهره و هراسه دلگیر کسی شود ..

کسی نمیتواند ...

 مگر آن که درونش از کاه پر شده باشد....

فقط از کاه ..

جبران خلیل جبران