نقطه سر خط...

پدرم میگفت:

محبتت را به برگ ها سنجاق مزن

که باد با خود می بَرد...

محبتت را به آب جویی بریز

که با ریشه ها عجین شود...

ریشه ها هرگز اسیر باد نیست...

مادرم میگفت:

پروانه ی محبتت را

به تار عنکبوتی بینداز که سیر نباشد...

محبتت را به خانه ی دلی بنشان

که خیال بیرون شدن ندارد...

و افسوس!...یاد معلمم بخیر...

هر وقت به آخر خط 

میرسیدم میگفت:

نقطه سر خط...

مهربان تر از خودت

با دیگران باش...