عزت انسان بودنمان را به پای دل تلف نکنیم ... !

بند ناف را بُریدند و گریستیم ...

از ترس جدایی ...

اما ... رازش را نفهمیدیم !

به مادر دل بستیم

 و روز اول مدرسه گریستیم و رازش را نفهمیدیم...!

به پدر دل بستیم 

و وقتی به آسمان رفت گریستیم و باز....نفهمیدیم !

به کیف صورتی گلدار...

به دوچرخه آبی شبرنگ...

بارها دل بستیم و از دست دادیم 

 شکستیم و باز نفهمیدیم....

چقدر این درس "تنهایی" تکرار  شد و ما ...رفوزه شدیم!

این بند ناف را روز اول بریده بودند ...!

ولی ما هر روز دنیایمان را  به پای کسی یا چیزی گره زدیم تا زنده بمانیم !

و نفهمیدیم.....

افسوس نفهمیدیم که 

قرارست روی پای خود بایستیم !

نفس از کسی قرض نگیریم !

قرار از کسی طلب نکنیم!

عشق بورزیم اما در بند عشق کسی نباشیم!

دوست بداریم اما منتظر دوست داشته شدن نباشیم...!

به خودمان نور بنوشانیم و شور هدیه کنیم...

دربند نباشیم...

رها باشیم ...

عزت انسان بودنمان را به پای دل تلف نکنیم ... !

بند ناف را خوب نبریده اند ....

به مویی بند است ...

و ناگاه ممکن است دنیایت به همان تار مو بریده شود .....