تو نیستی که ببینی...
ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻋﻄﺮ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻋﻤﻖ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎ ﺟﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻋﮑﺲ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺑﺮﻕ ﺷﯿﺸﻪﻫﺎ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﺎﯼ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺳﺒﺰ ﺍﺳﺖ
ﻫﻨﻮﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﺎﺯ ﺍﺳﺖ
ﺗﻮ ﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﺍﯾﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺑﺎﻍ ﻣﯽﻧﮕﺮﯼ
ﺩﺭﺧﺖﻫﺎ ﻭ ﭼﻤﻦﻫﺎ ﻭ ﺷﻤﻌﺪﺍﻧﯽﻫﺎ
ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﺮﻧﻢ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﺒﺴﻢ ﻣﻬﺮ
ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﯽﻧﮕﺮﻧﺪ
ﺗﻤﺎﻡ ﮔﻨﺠﺸﮑﺎﻥ
ﮐﻪ ﺩﺭﻧﺒﻮﺩﻥ ﺗﻮ
ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﻣﻼﻣﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﻧﺪ
ﺗﺮﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺻﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ
ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻘﺶ ﺗﺮﺍ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﺯ ﮔﻨﺒﺪ ﮐﺎﺝ
ﮐﻨﺎﺭ ﺑﺎﻏﭽﻪ
ﺯﯾﺮ ﺩﺭﺧﺖﻫﺎ ﻟﺐ ﺣﻮﺽ
ﺩﺭﻭﻥ ﺁﯾﻨﻪﯼ ﭘﺎﮎ ﺁﺏ ﻣﯽﻧﮕﺮﻧﺪ
ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﻃﻨﯿﻦ ﺷﻌﺮ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﯼ ﻣﻦ
ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ
ﻧﺴﯿﻢ ﺭﻭﺡ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺑﯽﺟﻮﺍﻧﻪﯼ ﻣﻦ
ﭼﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐﻫﺎ ﮐﺰ ﭘﺎﺭﻩﻫﺎﯼ ﺍﺑﺮ ﺳﭙﯿﺪ
ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﻟﻮﺡ ﺳﭙﻬﺮ
ﺗﺮﺍ ﭼﻨﺎﻥﮐﻪ ﺩﻟﻢ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺳﺎﺧﺘﻪﺍﻡ
ﭼﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐﻫﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺍﺑﺮ ﺑﺎﺯﯾﮕﺮ
ﻫﺰﺍﺭ ﭼﻬﺮﻩ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺼﻮﯾﺮ
ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﻢﺯﺩﻧﯽ
ﻣﯿﺎﻥ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﺮﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪﺍﻡ
ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ
ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ
ﭼﺮﺍﻍ، ﺁﯾﻨﻪ، ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﯽ ﺗﻮ ﻏﻤﮕﯿﻨﻨﺪ
ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺩﯾﻮﺍﺭ
ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﯾﮏ ﺩﻭﺳﺖ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ
ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺯ ﺩﯾﻮﺍﺭ
ﺟﻮﺍﺏ ﻣﯽﺷﻨﻮﻡ
ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺗﻮ
ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺖ
ﻏﺒﺎﺭ ﺳﺮﺑﯽ ﺍﻧﺪﻭﻩ، ﺑﺎﻝ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﺩﻝ ﺭﻣﯿﺪﻩﯼ ﻣﻦ
ﺑﻪﺟﺰ ﺗﻮ ﯾﺎﺩ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﻏﺮﻭﺏﻫﺎﯼ ﻏﺮﯾﺐ
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺍﻕ ﻧﯿﺎﺯ
ﭘﺮﻧﺪﻩﯼ ﺳﺎﮐﺖ ﻭ ﻏﻤﮕﯿﻦ
ﺳﺘﺎﺭﻩﯼ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺍﺳﺖ
ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﯼ ﻣﻦ
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﯿﺪ ﻋﺒﺚ
ﺩﻭ ﺷﻤﻊ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺟﺎﻥ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺍﺳﺖ
ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ …
