نقطه ها را دوست دارم....

نقطه ها را دوست دارم...

من

جمله هایی را که آخر آن ها نقطه می گذارند، دوست دارم.

به نقطه که می رسی انتظار به پایان می رسد.

همه چیز تمام می شود.

 خیالت راحت است.

نه دلهره ای نه دغدغه ای.

نه نگرانی و نه اضطرابی حتی.

خودت می مانی و آخر خط و یک نقطه که تکلیف همه چیز را روشن کرده است.

نه بلا تکلیف می مانی که کسی بیاید یا نیاید که بخواهد توضیحی بدهد یا ندهد،

 دلشوره ی اما و اگرش را نداری دیگر...

دل نگران نیستی که هر کس به میل خود، هر جور که دلش خواست تفسیرش کند و هر بار دلت هری بریزد پایین ...

خیالت راحت است هر بار دیگر از سرخط شروع کنی به نقطه که برسی همانجا آخر خط است.

بعد از آن نه فلشی ست و نه علامتی که بخواهد به چپ و راست بچرخاندت یا دور خودت تاب ات دهد...

گیج نمی شوی،

کلاف سردرگمی را نمی مانی ...

نقطه ها روراست اند و بی ریا. 

یکرنگ اند و صادق...

تو را

مثل نقطه ای که بعد از «دوستت دارم» می گذاری،

دوست دارم.